Vier perspectieven strategieontwikkeling

vierperspectievenvoorstrategieontwikkeling

 

Whittington (1996) onderscheidt verschillende archetypes van strategieontwikkeling de klassieke -, de evolutionaire -, de proces- en de systeemtheoretische benadering.

De klassieke benadering

Deze gaat uit van een rationele, afstandelijke en sequentiële aanpak van strategiebepaling als universele norm.Het is de wijze van strategie maken waarvan Ansoff de grondleggerwas. Een strategie kan in deze benadering het beste ontwikkeld worden via een rationele analyse op een plek waar het rumoer van de dagelijkse praktijk niet doordringt. Er bestaat hier een duidelijke scheiding tussen strategiebepaling en strategie-uitvoering. De bepaling is uitsluitend de taak van het topmanagement en de uitvoering hiervan wordt naar de lagere niveaus gedelegeerd.Winstgevendheid is het uiteindelijke doel van bedrijven en rationele planning is dé manier om dit te bereiken.

De evolutionaire benadering

In tegenstelling tot de klassieke benadering die stelt dat managers zorgen voor winstmaximalisatie, beweert de evolutionaire school dat markten zorg dragen voor winstmaximalisatie. Er wordt uitgegaan van efficiënte markten die bepalen welke strategieën succesvol zijn in een bepaalde omgeving. Vanwege de harde concurrentie zal elke succesvolle strategie onmiddellijk gekopieerd worden door concurrenten, dien gevolge is de enige strategie die langetermijnperspectieven biedt, die van kostleiderschap bij constante hoge kwaliteit.

Daarnaast is het bij deze benadering belangrijk om continu nieuwe innovaties te lanceren, waarna de markt wel beoordeelt of ze een succes of een flop worden. Dit kan ook worden aangeduid met de’run’ benadering, steeds voor de markt uit de nieuwe zakeninbrengen die mogelijk een hit worden.

De procesbenadering

De aanhangers van de procestheorie verwerpen zowel de homo economicus van de klassieke school, als de perfecte markt van de evolutietheoretici. Zij stellen dat zowel markten als organisaties starre en logge instituten zijn die zich niet snel genoeg aan de veranderende omgeving kunnen aanpassen. Hun basis ideeën zijnde beperkte rationaliteit van de mens en de betekenis van politieke processen.

Deze factoren vergroten de kans op behoudende strategieën, omdat niet iedereen de behoefte aan verandering zal onderkennen.Strategievorming is hierdoor een continu proces van aanpassingen, waarbij formulering en implementatie onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

Een maximaal resultaat is niet haalbaar. Een optimaal resultaatkan wel behaald worden als er voldoende aandacht voor implementatie is, er ingespeeld wordt op marktimperfecties en de organisatievoldoende flexibel is.

De systeemtheoretische benadering

Deze school stelt dat economisch gedrag is ingebed in een netwerk van sociale relaties in diverse sectoren. Er bestaan hierdoor verschillen in markten, politieke verhoudingen en culturele systemen. Een concernstrategie wordt bepaald door het karakter van deze factoren. Zo’n strategie ziet er daarom in Japan anders uit dan in de US of in ons land.

Op de as monistisch /pluralistisch wordt aangegeven of er sprake is van het perspectief vanuit een actor (de aandeelhouder) of vanuit vele betrokken actoren. Op de as bewust/spontaan is er sprake van geplande strategievorming of komt deze ‘gewoon tot stand’ vanuit intuïtie (emerging).

Bron:
W. J. Vrakking, Interactieve strategie ontwikkeling, 05-2001, managementsite.nl

De tien strategiescholen op een rijtje, klik hier.


Meer weten? Wij selecteerden de volgende boeken voor jou.
Aanvullende artikelen
Tools om zelf toe te passen