Kritiek op Tuckman

In een ‘verdwaald’ artikel op internet geeft Martijn Vroemen een mooie toelichting op het model van Tuckman, maar Martijn geeft ook een mooie onderbouwing van de kritiek op het model. Hij zegt hierover:

‘Op het model van Tuckman is eenvoudig kritiek te leveren, en het is in de eerste plaats Tuckman zelf die de lijst van critici aanvoert.

  • Het grootste deel van Tuckman’s artikelen bestaat uit een tekst-interpretatie, waarin je hem begrippen ziet vertalen zodat het model passend wordt gemáákt.
  • De onderzoeksverslagen waaruit het model is opgetrokken zijn hoofdzakelijk anekdotische studies van trainers en therapeuten, gebaseerd op de subjectieve observaties van één (type) groep of één specifieke situatie.
  • Er zijn nauwelijks systematische, wetenschappelijke studies gedaan waarbij de onafhankelijke variabelen gecontroleerd zijn.
  • De studies gaan vooral over therapie- en trainingsgroepen, waarbij groepsleden een betrekkelijk vage opdracht krijgen (‘zelfinzicht bevorderen’) en dan ook nog een opdracht waaraan veel emotionele risico’s kleven.
  • Het model is lineair en voorspellend en geeft geen ruimte voor terugval, herhaling van stappen of vastzitten in bepaalde conflicten.
  • Het model stuurt als concept de waarneming sterk. Dus door de bril van het model op te zetten zul je de praktijk eerder ook binnen de kaders van het model interpreteren.
  • Door het veronderstellen van een beginfase en de toevoeging van de eindfase kan het model principieel weinig zeggen over groepen die een min of meer permanent durend bestaan hebben.’